2017



                     

                    Ένας χρόνος αλλάζει  ξανά.
                                   Ευχή
              ο Καινούργιος Χρόνος που έρχεται
           να έχει καλύτερες μέρες για τον κόσμο
                    με Υγεία, Ελπίδα, Αγάπη.
                               Προσευχή
                να έχει το θαύμα της ειρήνης  
                        που όλοι ευχόμαστε
           και αισιοδοξούμε  πως κάποτε θα γίνει!
   Κ α λ ή   Χ ρ ο ν ι ά!
 Χ ρ ό ν ι α    Π ο λ λ ά!























Μαρία Σκουρολιάκου

Το παραμύθι του χρόνου




 Ανοίγω την πολύχρωμη κάρτα. Μια γλυκιά μουσική απλώνεται και μια ευχή με κεφαλαία γράμματα δεσπόζει: ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.
 Ξημερώνει σε λίγο το καινούργιο αίνιγμα, σαν ένα μωρό που γεννιέται πρωτοχρονιάτικα κι αρχίζει δειλά δειλά τα βήματά του. Αλλιώτικο μωρό που μέσα σε 365 ημέρες μετατρέπεται  σε ένα σεβάσμιο γέροντα. Σαν αρχαίος  Έλληνας θεός, γεννάει τα παιδιά του, τις τέσσερεις εποχές, που γεννούν τα εγγόνια του, τους δώδεκα μήνες. Ή μήπως τα παιδιά του χρόνου είναι οι 365 μέρες; Παραμύθια κι ερμηνείες διαχρονικές για τους μύθους και την επιστήμη ή δομές που ανανεώνονται και αντικαθίστανται με τους ρυθμούς της ζωής, της τεχνολογίας και της ταχύτητας.
  Ο χρόνος  μπορεί να είναι η ελπίδα μας, ή η μεγάλη απειλή.
Άλλοτε γίνεται γιατρός και άλλοτε βραχνάς κι εχθρός μας.
  Ατίθασος κι ανεξέλεγκτος, αδιάφορος κι ανεξάρτητος,  διαρκεί σχεδόν πάντα υποκειμενικά. Μια μέρα μπορεί να μοιάζει αιώνας κι άλλοτε χρόνια ολόκληρα μοιάζουν  σαν μια στιγμή.
  Τον ακουμπάμε την πρωτοχρονιά πάνω στην καρδιά μας κι ονειρευόμαστε. Όταν πονάμε είναι ο πιστός φίλος.  Όταν γελάμε, ο χειρότερος εχθρός.
  Ένα ποτάμι που κυλάει και μας παίρνει μαζί του. Η μήπως είναι μια επινόηση που λειτουργεί κατά περίπτωση υπέρ ή κατά της ζωής μας;
  Ο χρόνος μετριέται από τη στιγμή της Δημιουργίας. Από τη στιγμή που κάθε υλικό διανύει την τροχιά του, δέσμιο στον προαιώνιο νόμο της γέννησης και του θανάτου. Όπου, μέσα στο χώρο, η εκδήλωση της ζωής προσδιορίζεται για τη διάρκειά της και την κίνηση, από το χρόνο.
  Εδώ προκύπτει και το Άχρονο του Δημιουργού και της αρχής αυτής της δημιουργίας.
   Ας σκεφτούμε το χρόνο στην αιωνιότητα. Πριν και πέρα απ’ αυτόν,  λειτουργούν ρυθμιστικές αρχές που ορίζουν ένα  σύμπαν  με ασύλληπτη διάρκεια για τον απλό άνθρωπο και  μεταβαλλόμενη για τους ερευνητές.
  Ας σκεφτούμε το χρόνο μέσα στο χρόνο. Σαν παρελθόν και σαν μέλλον. Ο παρελθών δεν υπάρχει κι έγινε μήνυμα. Ο μέλλοντας δεν ήρθε ακόμα. Ο χρόνος και στις δύο  περιπτώσεις είναι απών. Ζωή χρονική έχει το παρόν  μέσα από το οποίο ορίζουμε τα περασμένα, με τις αναμνήσεις την αποθήκευση της γνώσης, την ιστορία και την πείρα της δράσης.
  Το παρελθόν, ένα μεγάλο χωνευτήρι υπάρξεων, γεγονότων, ιδεών, έχει κοσκινίσει τα πάντα κι όταν καταφεύγουμε εκεί, μας γλυκαίνει  και μας στηρίζει.
  Το μέλλον, ο άγνωστος χρόνος, ο αιφνίδιος και σχεδιασμένος μαζί, ο απαιτητικός και αναπόφευκτος. Το όραμα και η ελπίδα  του.
  Το υπέροχο είναι, ότι το παρελθόν γεννάει το παρόν και το παρόν το μέλλον, ενσωματώνοντας μια ενότητα ουσίας, όπου κυριαρχεί ο θρίαμβος της ζωής σ’ όλα τα όντα.
  Ο χρόνος κυλάει, έρπει, πετά, τρέχει, γίνεται ίλιγγος. «Τα πάντα ρει, τα πάντα χωρεί και ουδέν μένει», κατά τον Ηράκλειτο.
  Οι σοφοί της γης, οι αθάνατοι, οι αγαπημένοι μας, είναι δίπλα μας στη ροή του χρόνου. Πνεύματα και ψυχές που  κατέλυσε και τον κατέλυσαν. Γιατί νίκησε την ύλη,  μα τον ξεπέρασε η δύναμη της ιδέας, αναλλοίωτη και παντοτινή, η μόνη μη μεταβλητή, στην  ακατάπαυστη  αλλαγή των πραγμάτων.
  Κι ο δικός μας χρόνος σήμερα; Στη νέα δομή του, ο κατακερματισμός, το πολυμήνυμα, η νέα ηθική  του « χρόνου φείδου», τα πακέτα των ωρών που ξοδεύονται σε ημέρες ταχείας κυκλοφορίας και  ηλεκτρονικές σκέψεις.
   Ο χρόνος είναι δέσμιος ενός παγκόσμιου κανόνα και το δικαίωμα στην ελευθερία κατέχει η τελετουργία της αγοράς.
   Ο απανταχού της γης τρόμος, μικραίνει  τις στιγμές και γιγαντώνει το άγχος τόσο που δεν προφταίνεται τίποτα. Προγράμματα καταβροχθίζουν το παρόν και οι καθρέφτες παραπέμπουν  στο ανατριχιαστικό πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέϊ   άδειο από ψυχή αλλά γεμάτο  από χρόνο και νιάτα.
  Το στοίχημα με το χρόνο είναι να περνάει  πάνω στις υπάρξεις πραγματώνοντας το όνειρο, χρωματίζοντας τις εποχές σε μια σχέση όχι αγωνίας με τη φθορά, αλλά υπαρξιακή, με αναγωγή του εφήμερου στην αξιοπρέπεια της γνώσης και του κύκλου της ζωής.
   Ας τον ονειρευτούμε λοιπόν σαν πρεσβευτή ειρήνης.
   Ας διαβάσουμε την τρυφερή  του ματιά που μας χάρισε   όσες  στιγμές μας κάνει  και δακρύζουμε.
   Ας τον χαιρετήσουμε στις παλιές φωτογραφίες ,στα χέρια της μάνας μας, στις  μνήμες της καρδιάς μας.
   Ας τον λατρέψουμε στα μάτια των παιδιών, στο βλέμμα της αγάπης.
   Ας τον υποδεχόμαστε στην ανθρωπιά της καλημέρας  και της ευχής.
   Να μην τον παραμορφώνουμε με ανισόρροπες  σκέψεις και ουτοπίες.
   Να μην τον πελεκάμε  όπως ο Προκρούστης.
  Να μην παίζουμε μαζί του, ούτε κυνηγητό, ούτε κρυφτό. Ούτε να τον μετατρέπουμε σε υπολογιστή ή κινητό.
   Να αφεθούμε στη  γοητεία του σαν τα παιδιά και να χαιρόμαστε τις αποδράσεις μέσα μας και γύρω μας.
  Να αγαπήσουμε το χρόνο που έρχεται κάθε φορά  φορτωμένος με γνώση και αισθήματα και να ζητήσουμε μια ευχή. Να μας βρίσκει να τον περιμένουμε μέχρι τη  δύση, γιατί δεν είναι αλήθεια αυτό που όλοι λέμε: « Κοίτα πως περνούν τα χρόνια».
   Ο χρόνος  έχει  μια  απόλυτα  προδιαγραμμένη απάντηση :
« Πως περνούν αλήθεια  οι άνθρωποι».!

Μαρία Σκουρολιάκου








   
    

Ευχή



         Χ ρ ό ν ι α     Π  ο λ λ ά
Απόψε ένας  μικρός Χριστός  γεννιέται  πάλι
μες στα σκοτάδια που μας πνίγουν.
Ένα αστέρι  κατεβαίνει 
για  να φωτίσει  το παραμύθι της Αγάπης
στους απελπισμένους που πληθαίνουν.

Η περσινή ευχή, η ανεκπλήρωτη
φέτος ας γίνει προσευχή.
Να’ρθούν Χριστούγεννα στη γη
χωρίς Ηρώδη.
Να’ρθούν  μέρες του Ανθρώπου.
Για  να γιορτάσει η Ζωή!

Μαρία Σκουρολιάκου 


















Ο Δεκέμβρης της Γέννησης



                                 «..και πέφτει η οβίδα στη φάτνη του μικρού Χριστού                                 το αίμα στο αίμα»    Μίλτος Σαχτούρης(Δεκέμβρης 1948)
       
    Την  άγια νύχτα θα λάμπουν πάλι  οι περιούσιοι της ύλης. Την ίδια νύχτα θα πέφτουν άνθρωποι –αστέρια, αζήτητοι της αγάπης. Παιδιά άλλου θεού θα κάνουν κλήσεις αναπάντητες, στις πόρτες του συστήματος. Χιλιάδες φάτνες,  μα οι μάγοι οδηγήθηκαν αλλού.
   Χάσαμε το Δεκέμβρη της Γέννησης. Στους κάδους με τα περισσεύματα ζωής, στα βρώμικα κράσπεδα που κουρνιάζουν πεινασμένα πουλιά, στους ατέλειωτους θανάτους όπου γης, καθώς το βαρύ χέρι του φόβου ερημώνει τους δρόμους.
    Χάσαμε το αστέρι μας. Αυτό που ψάχναμε στον ουρανό της αθωότητάς μας, όταν γινόμαστε  άγγελοι και μάγοι στα όνειρά μας, για το μικρό Χριστό που σώθηκε απ’ τη σφαγή. Γιατί  είχαμε τη χαρά της άγνοιας. Τώρα που μάθαμε το αστέρι άλλαξε πορεία. Μεσαίωνας στα όνειρα και  χρόνος πέτρινος, μας γονατίζει.
    Ο μαγικός χρόνος  των Χριστουγέννων απλώνει πάνω στον πραγματικό και  τον σκεπάζει  τραγικά. Επίπλαστη χαρά αφού, στο όνομα  της αγάπης, φωνάζει το αίμα.       
   Ο Ηρώδης είναι εδώ. Γυρνάει στα εκθαμβωτικά  κέντρα των εξουσιών και υπογράφει  θρήνους.
    Εδώ όμως είναι και το  άλλο φως, που λάμπει στα μάτια των παιδιών σαν θα χτυπήσουν την πόρτα μας, να μας θυμίσουνε τ’ αμάραντα  λουλούδια  της  παράδοσης. Να μας ξυπνήσουνε τα χρόνια μας, όταν τα χέρια μας  γέμιζαν με καρύδια, μήλα και υποδιαιρέσεις της δραχμής.
   Το φως που περιμένει στων γονιών τα παιδεμένα πρόσωπα για μια ζεστή αγκαλιά, στων συνανθρώπων την υπομονή  μια στιγμή ελπίδας.
   Αυτό το φως,  που όταν σβήσουν τα πληθωρικά  ηλεκτρικά λαμπάκια  της γιορτής, θα αναδείξει πάλι  τη γύμνια των αναίσθητων ωρών. Την  πλάνη και την ερημιά του αληθινού σε μια εικονική  «επί γης ειρήνη».
   Γιατί η ιστορία των Χριστουγέννων με τη συμβολική αναγωγή, αποκαλύπτει τις συνέπειες του κακού. Κι ότι  οι ευχές είναι χάρτινες, σαν  είναι μόνο λέξεις.
  Ας  ελπίσουμε  λοιπόν ουτοπικά, σαν ποιητές.
  Ας πιστέψουμε στην αντίστροφη μέτρηση που σηματοδοτεί κάθε γέννηση.
  Ας σταθούμε στο φως. Κι ας παλέψουμε γι’ αυτό με την καρδιά μας.
                                   Χ ρ  ό ν ι α   Π ο λ λ ά
Μ.Σκουρολιάκου














































Τούτες τις μέρες



Τούτες τις μέρες με τα φώτα δυνατά
τ' αστράκια τα στολίδια και τη λάμψη
φωνάζει περισσότερο η καρδιά.
Ας μην την καρφιτσώσουμε σε χάρτινες ευχές
γιατί κάπου μες στο σκοτάδι, στη σκιά,
ο πόνος μαίνεται κρυμμένος
και όταν σβήσουν οι γιορτές ξανά
η αγάπη θα θρηνεί το πρόσωπό της.

''ΤΟ ΚΥΡΙΩΣ ΣΩΜΑ''