"Τι ξύνει ο ουρανοξύστης; Τον ουρανό;"
Αναστάσης
Ένας
κόσμος απέραντος είσαι
με
φωνές μυστικές, με άγνωρους ήλιους
κι εγώ
μια τελειωμένη αλφαβήτα
που
ψάχνω τις δικές σου λέξεις να μιλήσω.
Ένας κήπος
απέριττος είσαι
με
κρουστά τριαντάφυλλα
και
τετράφυλλη χλόη
που ταΐζεις
τα χρώματα της αυγής
με
τα μάτια σου,
που
φωτίζεις τις ώρες με ποιήματα άπιαστα.
Με
τον άγιο θυμό σου
φυσάς
τους χειμώνες
ανεμίζεις
σα φεύγεις τα μικρά «σ’αγαπάω»
μουσκεμένα
στα χέρια μου αστεράκια,
που
φέγγουν τις παλίρροιες νύχτες.
Ένας τόπος
ολόλαμπρος είσαι
που
σε ψάχνουν θεριά
να
ορίσουν το χάρτη σου
και
φοβάμαι για τους ήλιους σου,
τα
λουλούδια , τα χρώματα.
Για
το βλέμμα σου τρέμω, τη βαθιά σου ψυχή,
όταν
όλα
θα
σου δείχνουν το σκοτάδι για φως.
Θα
σου δείχνουν τα μικρά «σ’αγαπάω»
για
εχθρό σου .
©
Σκουρολιάκου
Μαρία
